01-03 Aralık 2021 tarihleri arasında gerçekleşen Milli Eğitim Şurası’nda alınan kararlar şu şekilde idi:
Okul Öncesi Eğitimin Yaygınlaştırılması, Özel Eğitim ve Rehberlik Hizmetlerinin İyileştirilmesi, Temel Eğitime Erişimin ve Eğitimde Niteliğin Artırılması, Eğitim Sisteminin Kalitesinin İzlenmesi, Mesleki Eğitimin Genel Yapısının Güçlendirilmesi, Mesleki Eğitimde İnsan Kaynağının Güçlendirilmesi, Mesleki Eğitimin İtibarının Artırılması, Öğretmen Yetiştirmenin İyileştirilmesi, Öğretmenlerin Mesleki Gelişiminin Desteklenmesi ve Öğretmenliğin Statüsünün Artırılması…
Ülkemizde 20 (yirmi) milyon öğrenci, 1 (bir) milyon iki yüz bin öğretmen var. Avrupa ve dünyadaki birçok ülkenin nüfusundan fazla. Bu övünülecek bir durum. Ama tek şartla, bu kadar malzemeden iyi bir menü hazırlayabiliyorsanız…
Öğrenci ve öğretmen sayımızı, ülkemizin G-20 içerisinde bulunma pozisyonuna göre değerlendirirsek; “çok kötü değil, ama çok da iyi değil” gibi bir vasat cümle kurabiliriz. Yirmi yıllık bir hükumet için gelinen “fevkalade” sayılmaz tabii. Ancak ülke sadece eğitim ve öğretim kabiliyetinize göre yönetilmiyor. Savunma var, ekonomi var, döviz var, petrol var, doğalgaz var, geçim var, güvenlik var, strateji var… var oğlu var.
Siyaseti ve iktidarı değerlendirme noktasında olacaksak, eğitimci ağzı ile “geçer not” prensibine bakmamız lazım. Bir derste bir öğrenci bile 100’lük puan sisteminde 55 alıyorsa, bilmediği/cevaplamadığı % 45’lik soru dilimi olsa dahi sınıfı/dersi geçiyor… Eğitim sisteminin başarısını da bu minval üzere değerlendirmek gerekiyor.
“Hocam, siyasete ve iktidara bu gözle bakamayız. Seçmen olarak, kümülatif bir başarı bekliyoruz. Şu konularda zaaflar/eksikler var” denilirse el-cevap: Haklısınız, seçmen profili bunu bekler, ancak bu soru siyasete/iktidara soruluyorsa ve demokrasi adına beklenti varsa, bu seçmen tavrının bu ülkenin daha önceki yıllarındaki seçmen profilinde de olmuş/oluşmuş olması gerekirdi, denilebilir. “Hocam, daha önceki yıllar bizi bağlamaz, biz son 20-25 yılı sorguluyoruz” denilirse, gölgelerin gücü demokrasi adına “insaf” denilebilir ki, çok yanlış bir cevap da olmaz.
Ülkemiz dünya üzerindeki diğer ülkeler gibi sorunlarla boğuşup durmaktadır. Buna en gelişmiş ülkeler de dahildir. O ülkelerde bile “Harward, Oxford, Cambridge, Stanford” gibi çok büyük ve ünlü okullar varsa da sade ve çok ünlü olmayan devlet okulları da var. Paris varsa, Newyork varsa bu şehirlerin arka sokakları ve yoksullukları da var. Tüm insanlık ve tüm ülkeler “zenginlik ve fakirlik”ten hali değil. Fakirler olduğu için zenginliği, beyaz olduğu için siyahı anlayabiliyoruz. Aradaki diğer çeşitler ve renkler de dünyayı daha iyi anlamamıza yardım ediyor.
Atom bombasını Hiroşima ve Nagazaki’ye atanlar, o dönemin en büyük ve teknolojik devleti idi. Ama yüzbinlerce insanı katlettiler. Bugün bile nükleer savaş teknolojisine sahip devletler en çok korkulan ülkeler durumunda. Yani, çok bilgili ve teknolojik olmanız sizin ülke veya insan olarak çok barışçıl olmanız/olacağınız anlamına gelmiyor.
Yukarıda ana başlıklarını verdiğimiz şura kararları hasbelkader uygulansın, çocuklarımız büyüğünü/küçüğünü bilerek yetişsin, saygı ve sevgi başımızın tacı olsun, güvenle sokaklarında dolaşacağımız bir ülkemiz, karnımızı doyuracak kadar bir geçimimiz, çevremizle kopmayacak kadar güzel bir ilişkimiz, şükredecek kadar bir imanımız olsun, galiba yeter hepimize…
Yoksa mezarlıklarda, hırsla ölen çok çok zenginler de var, bir lokma bir hırka yeter, diyen tok gönüllü insanlar da. Çok telaş etmeyelim, iyi niyetli bir Milli eğitim bakanımız, iyi niyetli bir teşkilatımız ve öğretmenlerimiz, dünyaya örnek olacak çocuklarımız var. Devlet okullarımız ve özel okullarımız da var. Herkes serbest. Çocuklarımızın başarısı için aile, çevre ve okul olarak örnek olmaya devaöm edelim yeter. Gerisi olur gider. Kalın sağlıcakla…
Mikail 2 yıl önce